Wychodne mamy

Nadszedł ten dzień! Mama dostała kilkugodzinne wychodne.

Wczoraj miałam do załatwienia kilka spraw w mieście. Jak zwykle chciałam zabrać Łukasza ze sobą. Zawsze tak robiłam i w niczym to mi nie przeszkadzało ;). Co prawda czasami musiałam zrezygnować z któregoś z miejsc, no ale taka kolej rzeczy.

Zaczynaliśmy już wstępne pakowanie kiedy mąż wrócił z pracy i zawyrokował - zostanę z Łukaszem w domu.

Nie powiem, byłam trochę rozdarta, ale z drugiej strony nie musiał mnie długo namawiać. Mleko odciągnęłam, przygotowałam wszystko do karmienia i ruszyłam w miasto. Super było pochodzić po sklepach na spokojnie, bez pośpiechu, bez obciążonej głowy - tak na luzie.

Udało mi się nawet zrobić kilka zakupów babskich oraz oczywiście kilka zakupów Łukaszowych ;). Niby wyjazd na spokojnie, ale coś mnie męczyło. Nie przeszkadzałam chłopakom w ich popołudniu, ale ciekawiło mnie to strasznie.

W drodze powrotnej zrobiłam jeszcze kilka zakupów spożywczych, ale cały czas nie mogłam pozbyć się uczucia, że czegoś mi brakuje, jakbym czegoś zapomniała. Męczyło mnie to strasznie.

Wchodząc do domu załadowana po szyję zastanawiałam się jaki widok ujrzę. Widziałam Łukasza zapłakanego w jednym wielkim krzyku z załamanym tatą, albo (co gorsza :P) Łukasza noszonego przez tatę, bo płakał i nic nie pomogła. Obraz jaki zastałam zaskoczył mnie totalnie. Mąż zrelaksowany pił kawę, a Młody w najlepsze spał sobie w łóżku. Z relacji dowiedziałam się, że Łukasz skrzywił się dwa razy: raz mówiąc, że pora zmienić pieluszkę, a drugi raz oznajmiając, że ma ochotę iść spać.

Nachylając się nad nim zrozumiałam czego mi brakowało. Tęskniłam za jego zapachem ciepłem noska i delikatnością rączek ;).

Mąż stwierdził, że mogę częściej wychodzić, bo oni sobie poradzą. Częściej, ale nie zbyt często (szybko dodał ;))