Mama wraca do pracy

Każda z nas w pewnym momencie staje przed wyborem, czy zostać w domu z dzieckiem, czy wrócić do pracy. Dzięki możliwości rocznego urlopu czas spędzony z dzieckiem znacznie się wydłużył, a decyzja ta znacznie przesunęła się w czasie. Z racji tego, że dostałam dwa miesiące przed zakończeniem urlopu propozycję pracy stanęłam przed wyborami wcześniej. Wcale nie było to łatwe.

Do tej pory należałam do osób bardzo aktywnych. Jeszcze w ciąży studiowałam, pracowałam i dość mocno udzielałam się społecznie. Wszystko tak dobrze się złożyło, że studia kończyłam przed narodzinami Łukasza, praca - wiadomo urlop, a wolontariat nadal trwał. Mimo to od 12 lipca wszystko wygląda inaczej. Dzień kręci się wokół najmniejszego i on zajmuje całą uwagę. Nie znaczy to, że nie mam czasu dla siebie, dla bliskich, po prostu priorytety delikatnie się zmieniły. Będąc na macierzyńskim często myślałam o tym jak to będzie kiedy wrócę do pracy, o tym że trochę mi brakuje oderwania się od codzienności. Traktowałam to jako dalekie plany, bo przecież rok to tak długo. Okazało się, że przy dziecku czas nie biegnie, lecz galopuje. Zanim się obejrzałam to Łukasz ma 10 miesięcy, a ja wracam do pracy. Mimo dotychczasowej chęci do powrotu do pracy przeddzień pierwszego dnia żal mi było tych wszystkich chwil z synkiem. Dotąd praktycznie cały dzień spędzaliśmy razem, a teraz miałam zostawić Łukasza na kilka godzin. Łatwo nie było, ale nie żałuję.

Pierwszy tydzień mamy już za sobą. Dzięki temu, że mam bardzo elastyczny grafik i koleżanki z pracy, z którymi można się "dogadać" Łukasz jak dotąd nie korzystał w opieki cioci. Kiedy jestem w pracy zostaje, albo z tatą, albo z babcią, więc nie jest to dla niego aż tak drastyczne rozstanie.

Jak na razie tydzień za mną. Zobaczymy jak dalej będzie rozwijała sytuacja i godzenie pracy i opieki nad Łukaszem. W każdym razie pierwsze koty za płoty :P.